Je ware aard verloochen je niet, blijkt maar weer eens. Micha Kat gooit zijn kompanen voor de leeuwen.
Op deze site al vaker geschreven: Kat denkt maar aan een ding.. Kat zelf. Direct wanneer er ergens geen voordeel meer valt te behalen, Kat zijn zin niet krijgt, gedoe om geld is, of gewoon omdat Kat iemand weer zat is, laat Kat iemand als een baksteen vallen.
Duik in het verleden van Kat, en kijk voor jezelf.
De ware waard verloochen je niet, bleek maar weer eens een paar dagen geleden. Terwijl Wouter Raatgever een lulverhaal aan het ophangen was over het verdedigen van zijn kind, die hij notabene niet eens meer mag zien (en daar zal een reden voor zijn), heeft Kat zijn plan al getrokken.
Het Red Pill Journal is zelfverdediging, aldus Wouter. Onzinnig geraaskal van een wappie die voorlopig uitgewappert is. Terwijl hij het toch had kunnen zien aankomen. Al in Februari waren alle tekenen daar voor wat er al aan zat te komen.
Het illustere trio leeft echter in een eigen wereldje, en zet nog een paar tandjes bij. De aangiftes zijn dan ook niet van de lucht, en je kon er op wachten tot het fout zou gaan.
Verleden week was het dan zover, en Wouter kon zijn strategie uitproberen. Wouter gaat helemaal los over een militair tribunaal en wat de drie musketiers verder allemaal al uitgedokterd hebben. Het AD noemde het onsamenhangend. De rest van de wereld noemt het gewoon onzin.
En Wouter voegt daad bij woord en verklaart serieus dat hij de rechtsstaat niet erkent, en daarom vrij om te gaan is. Het zal niemand verrast hebben dat Wouter dus gewoon nog op brood en water zit.
Maar de “Boooooooombshell” poging om geen straf te krijgen moet dan nog komen. Kat laat zijn kompanen als een baksteen vallen om zelf een poging te doen onder straf uit te komen. De rechter moet hem maar even erkennen als journalist. “De positie van journalist maakt mij onaantastbaar. Ik heb geen plicht de waarheid te schrijven”, aldus Kat.
Met andere woorden, ik weet wel dat ik onzin uitkraam, maar wil er niet de gevolgen voor dragen. Kat laat zijn twee kompanen de kastanjes uit het vuur halen. Althans, dat is het plan van Kat.
Het plan gaat echter niet op, Kat wraakt de rechter en noemt het een verwoestende zege. Uiteraard is het alleen maar uitstel van executie, en met een beetje mazzel is tegen die tijd Kat ook uitgeleverd naar Nederland, en kan Kat, samen met Wouter, dan toch eindelijk eens bij zijn eigen rechtszaak zijn.
Ondertussen is het Red Pill Journal aan het uitdoven, en doen Joost en Micha nog een paar pogingen op Telegram. Van de honderdduizenden aanhangers de het trio denkt te hebben, waren er verleden week toch maar even zo’n 14 in Den Haag om te protesteren.
Het verleden heeft al duidelijk gemaakt dat Kat zijn “vrienden” met alle gemak ook zo weer laat vallen wanneer het hem past. De geschiedenis herhaalt zich weer eens, en dat moet toch eigenlijk voor niemand een verrassing zijn.
Kat spaart zelfs zijn eigen zoon niet als het hem iets kan opleveren. Joost en Wouter brachten geld in het laatje. Die tijd is voorbij, en wie heeft er nu echt de illusie dat die twee meer voor Kat betekenen dan zijn eigen zoon?
De echte Bataafse Republiek kwam in 1806 ten einde. Een tweede, door het trio beoogde republiek, zit er niet aan te komen. Gestrand in “tig” duizenden euro’s aan donaties in de zakken van het trio, waarvan Wouter er zomaar even 15.000 in zijn zakken had zitten tijdens zijn arrestatie.
