De relatie tussen Israël en de Palestijnen was van meet af aan al moeizaam, maar met de bloederige aanslagen van Hamas op Israël van 7 oktober 2023 escaleerde de moeizame relatie pas echt. Israël kende geen genade en een heel volk ondergaat de consequenties

Sinds de stichting van een eigen Joodse staat in Palestina, wat destijds onder Brits mandaat stond, gaat het de Palestijnse bevolking niet echt voor de wind. In 1948 werd de Joodse staat Israël uitgeroepen, maar al decennia eerder emigreerden meer en meer Joden naar het “beloofde land”. Geholpen door de zogenaamde Zionistische Wereldraad. Deze organisatie hielp Joden te emigreren naar, destijds, Palestina. En uiteindelijk riep het zogenaamde Jewish Agency op 14 mei 1948   de staat Israël in het leven. Precies een dag voordat het Britse mandaat op Palestina afliep.

De band tussen de Verenigde Staten en het nagelnieuwe Israël bleek direct ijzersterk toen de VS de nieuwe staat al binnen een half uur erkenden. Rusland, en alle onder Russische invloed staande landen volgden niet veel later.

Het lot van de Palestijnen

Direct na het uitroepen van de Israëlische staat vielen de buurlanden het prille land aan, maar Israël wist stand te houden. Geholpen door uit Europa gesmokkelde wapens, al enkel jaren eerder, werd de aanval door de buurlanden gestopt en was het bestaan van Israël een feit.

Tijdens de oorlog met de buurlanden had Israël ook het merendeel van de Palestijnse dorpen ingenomen, inwoners verdreven, en de dorpen met de grond gelijk gemaakt. Een praktijk die nog steeds wordt toegepast. Ook Palestijnse wijken, zoals in Jerusalem, werden “ontvolkt”   Het werd over het algemeen gezien als een etnische zuivering, maar had geen gevolgen voor Israël. Ook bleek na de oorlog Israël 22% groter dan de “afspraak” met de VN was, en had Israël zich hier en daar meer strategische Palestijnse gebieden toegeëigend.

De Palestijnen waren het kind van de rekening van het Joodse verlangen naar een eigen staat. Verdreven van hun land eindigden zo’n 700.000 Palestijnen in vluchtelingenkampen in de Gaza, Westelijke Jordaan oever, en buurlanden, zoals Jordanië en Libanon.

De Islamitische buurlanden presteerden hetzelfde met de Joden. Ook zij werden verdreven zonder verdere gevolgen voor de betreffende landen. De verdreven Joden hadden echter wel een plek om naar uit te wijken en een nieuwe leven op te bouwen: Het beloofde land,  Israël.

Hetzelfde jaar, 1948, werd door de VN een resolutie aangenomen waarin, onder andere, ook werd bepaald dat Palestijnen het recht kregen terug te keren naar hun huizen. Voor zover deze niet met de grond gelijk waren gemaakt. Twee jaren later, in 1950,  ontnam Israël Palestijnen dit recht door een wet aan te nemen die het voor Palestijnen wettelijk onmogelijk maakte om van dit recht nog gebruik te kunnen maken. Ook werd dat jaar een wet aangenomen waarin werd geregeld dat Israël zichzelf  juridisch de eigendommen van verdreven Palestijnen toekende om dit vervolgens weer toe te kennen aan Joodse immigranten.

Twee jaar later naam Israël een wet aan die regelde dat alle inwoners, ook Palestijnen, Israëlisch staatsburger werden. Al kregen Palestijnen niet dezelfde rechten, en vielen zij tot 1966 onder militair bestuur.

In 1967 is het alweer hommeles. In de zogenaamde 6 daagse oorlog valt Israël onverwacht zijn buurlanden aan, en neemt daarbij ook de Gazastrook, oost Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever in. Alle resterende Palestijnse gebieden waren nu ook onder controle van Israël. Door de inname van Palestijns gebied kwamen effectief nu meer dan een miljoen Palestijnen, die van hun land waren verdreven of gevlucht, ook onder de controle van Israël.

Een situatie waarin tot op heden feitelijk weinig verandering is gekomen

Ondertussen werden Palestijnen in Israël voornamelijk gebruikt als goedkope arbeiders, maar ook dat stuitte op verzet. Een grote groep Joden binnen Israël ziet het land als exclusief voor Joden.

Israëls expansiedrang

Direct na de 6 daagse oorlog, in 1967, begint Israël met de bouw van zogenaamde paramilitaire  buitenposten in Palestijnse gebieden. Het argument voor deze buitenposten was dat deze noodzakelijk waren voor de verdediging van Israël. Iets wat, volgens het internationaal recht, ook legaal was. Wat volgens VN resolutie 487 niet legaal was, en nog steeds niet is, waren de opduikende Israëlische nederzettingen in Palestijns gebied, inclusief in Oost Jeruzalem, het overgebleven stuk van de oude stad wat nog  voor de Palestijnen resteerde van hun hoofdstad.

De militaire buitenposten werden al snel Israëlische kolonies, en zelfs op Syrisch en Egyptisch grondgebied verschenen Israëlische nederzettingen.

Hoewel de meeste nederzettingen op Syrisch en Egyptisch gebied overtijd werden opgeheven, gaat de uitbreiding op Palestijns gebied tot op de dag van vandaag door, en gaat geregeld gepaard met het gewelddadig verdrijven van de originele Palestijnse bewoners en het vernielen van hun bezittingen en infrastructuur.

Israël rechtvaardigt het verdrijven van de originele bevolking, de Palestijnen, op historische gronden. Al voor de jaartelling hebben Joden in het gebied gewoond. De meeste kolonisten zelf, voor het merendeel zionistisch, halen hun rechtvaardiging voor kolonisatie van Palestijns gebied uit de Torah (Bijbel). Het land dat God aan Abraham heeft beloofd.

Ondanks dat de kolonisatie van Palestijns gebied volgens internationaal recht en VN resoluties illegaal zijn, worden Israëlische kolonisten geen strobreed in de weg gelegd, en werkt het Israëlische leger openlijk mee aan het verdrijven Palestijnen, het vernietigen van Palestijnse eigendommen en infrastructuur, en het opzetten en verdedigen van Israëlische nederzettingen.

Israël heeft zich voorgenomen nog eens zeker 30% Palestijns grondgebied te annexeren/koloniseren.

Kolonisatie

Ondanks VN resoluties en internationale veroordelingen, gaat Israël tot op heden door met het koloniseren en annexeren van Palestijns grondgebied. De methode is simpel, en geeft de Palestijnse bewoners het nakijken.

Een eerste groep kolonisten trekt Palestijns gebied binnen, plaatst wat caravans en wooncontainers en een eerste begin van een nederzetting is een feit. Volgens het internationale recht illegaal, maar tot op de dag van vandaag zonder gevolgen voor Israël.

Fabrieken worden gebouwd, agrarische bedrijven worden opgezet, en de nederzettingen groeien gestaag als meer en meer  kolonisten zich er vestigen. Vaak worden nederzettingen ook nog eens met elkaar verbonden door de aanleg van wegen, waarvan het gebruik door de Palestijnse bewoners is verboden. Complete Palestijnse dorpen en gemeenschappen kunnen hierdoor van elkaar afgesneden worden.

Gewelddadig

April 2024 gingen honderden Israëlische kolonisten uit hun dak op de Westelijke Jordaanoever. Zeker vijf Palestijnse dorpen werden compleet door het geweld overvallen. Palestijnse eigendommen en infrastructuur werden door de kolonisten EN Israëlische soldaten vernietigd. Boomgaarden, huizen en voertuigen van Palestijnen waren blijkbaar een doorn in het oog van de kolonisten, en gingen dus in vlammen op. Tussen het afbranden van Palestijnse eigendommen door kwamen ook nog even vier Palestijnen om het leven.

Geweld tegen Palestijnen en hun bezittingen duurt al sinds de staat Israël werd gesticht in 1948 toen Palestijnse dorpen en bezittingen werden vernietigd en de bevolking werd verjaagd of op sloeg op de vlucht. Resterende bezittingen en land werd simpelweg geconfisqueerd om aan Joodse immigranten cadeau te doen. Een probleem die zich, met name, in Oost Jeruzalem voordoet.

Over de decennia heen hebben Palestijnen meer en meer land verloren door, en dat mag gerust gezegd worden, gewelddadige, bloederige en illegale kolonisatie van Palestijns land. Voorbeelden te over van hoe Palestijnse eigendommen simpelweg worden gesloopt. Onder toeziend oog van Israëlische soldaten zelfs in de meeste gevallen.

Wordt vervolgd.