Wie kent hem niet, of wie heeft er nog nooit een gegeten? De razend populaire frikandel! Een snack die al meer dan 50 jaar bestaat en waar de meest vreemde verhalen de ronde over doen. Een van de hardnekkigste is wel dat het slacht afval bevat. We zoeken het voor u uit.
Geschiedenis
Het verhaal gaat dat de oorsprong van de frikandel zoals we hem nu kennen, ligt in Dordrecht. Het was van origine een soort gekruide gehaktbal die aan de horeca werd verkocht. In 1954 bedacht en verkocht door slagersknecht Gerrit de Vries. De naam frikandel had het toen nog niet.
Door een wijziging in de toen al bestaande warenwet werd de Vries echter gedwongen zijn gehaktbal aan te passen. Het mocht niet meer als een gehaktbal worden verkocht, en dus bedacht de Vries een originele oplossing. Hij besloot het recept niet te veranderen, maar wel de vorm en de naam.
De naam was echter niet zo origineel, en is afkomstig van de al in Duitsland bestaande Frikadelle. Een soort platte gehaktbal met uitjes. Deze bestaat ook nog steeds.
Het was echter nog steeds niet de frikandel zoals we die nu kennen. Dit kwam pas toen Jan Bekkers, ja inderdaad, die van “Snack eens wat leckers van Beckers”, het idee in 1959 van de frikandel en zelfs de naam overnam, en er de huidige frikandel van maakte. Beckers legde echter wel de naam vast en vierde dan ook in het 50 jarig bestaan van de frikandel in 2009.
De naam frikadel, zonder de N, is echter nog veel ouder. Al in de 16e eeuw werd het gebruik voor ook een soort van gehaktbal.
Wat zit er in
We kennen de horror verhalen wel. Althans, de meesten onder ons. In een frikandel zitten allerlei soorten afval vlees. Vermalen uieren van koeien, ogen, orgaanvlees en noem ze maar op. Eigenlijk ieder soort slacht afval heeft wel een plekje gekregen in de frikandel.
In de praktijk valt het allemaal wel mee. Een frikandel bestaat voor het grootste gedeelte uit kippenvlees. En dan met name het restant vlees wat na het slachten van kippen nog aan de botten zit. Te klein om er nog een snitzel of iets anders van te maken, wordt het vermalen en in frikandellen verwerkt. Daarnaast bevat een frikandel nog ongeveer een kwart varkens vlees, en in sommige gevallen ook een klein deel paardenvlees.
De rest bestaat uit paneermeel, uien, bindmiddel, kruiden en zelfs water. Uiteraard ontbreken de zogenaamde smaak versterkers ook niet. Overigens klinkt dat meer sinister dan het is. Zout is ook een smaak versterker.
Kortom, het valt met het afval vlees wel wat mee. Onze vertrouwde frikandel bestaat dus uit zogenaamd restvlees. Vlees waar verder niks mis mee is, maar te klein om te worden gebruikt in andere producten.
Tot slot
Er kan rustig gesteld worden dat zo goed als iedereen in Nederland, en België, waar het meer onder de naam curryworst bekend is, de frikandel wel kent. Sterker nog, de gemiddelde Nederlander eet er zo’n 35 per jaar! Het is de meest populaire snack aller tijden.
Uiteraard is het ook niet een erg gezonde snack. Het probleem is echter dat het met een flinke klodder mayo, of zelfs met mayonaise, curry en uitjes, voor de meesten onder ons nauwelijks te weerstaan is.
Eet smakelijk…
